"Druga szansa" [4/??]

Część 4
- Musimy porozmawiać… - powiedział Rick, ale przerwało mu pukanie do drzwi, które po chwili się otworzyły, a w progu stanęli ich przyjaciele: Ryan, Esposito i Lanie.
- Hej gołąbeczki, możemy? - zapytała kobieta.
Para znajdująca się w pomieszczeniu spojrzała na siebie i przytaknęła. Goście weszli do sali.
- Hej stary. Słyszałem, że miałeś dużo szczęścia - powiedział Esposito.
- To prawda - odpowiedział mu leżący na łóżku szpitalnym mężczyzna.
- A jak się czujesz? Co z ręką? - zapytał trochę bliżej stojący pisarza Ryan.
- Jest w porządku…- nie dokończył, ponieważ Kate mu przerwała.
- Będzie musiał przejść krótką rehabilitację, ale będzie całkowicie sprawna - powiedziała lekko zmieszana, widząc spojrzenia przyjaciół.
Później ich rozmowa zeszła na inne tematy. Rozmawiali o ślubie Rayana i o tym, kto zostanie jego drużbą. Chłopcy dowiedzieli się, że będzie nim brat Jenny.
Kate dopytywała się co słychać na posterunku, ponieważ nie było jej tam od postrzelenia Rick’a, a teraz wzięła sobie zaległy urlop, by spędzić z nim więcej czasu.
- Gates pewnie daje wam popalić - powiedziała z szerokim uśmiechem.
- Nie jest tak źle - powiedział Esposito, po czym dodał bardzo poważnie. - Choć to prawda, potrafi się wściec.
- Tak, szczególnie ostatnio…- zaczął roześmiany Kevin.
- Co się stało? - dopytywał zaciekawiony Castle.
- On…- nie mógł opanować śmiechu. – Wylał na Gates kawę - w tym momencie spojrzał na morderczą minę Javier’a i od razu spoważniał, choć reszta po wyobrażeniu sobie jaką awanturę urządziła mu Pani Kapitan nie mogła przestać się śmiać. Tylko biedny Espo siedział z kwaśną miną jak u małego chłopczyka, który nie dostał ulubionej zabawki. Później rozmawiali o przyszłości, o związku Lanie i Javier’a i o tym co dalej. Nie poruszyli jednak najważniejszej kwestii dla dwójki znajdującej się w pomieszczeniu - Kate i Rick’a, - tematu dotyczącego ich związku. Związku, czy tak można było nazwać to, co ich łączyło? Nie mówili dużo siedząc tam z przyjaciółmi, tylko co chwila spoglądali na siebie z uśmiechem.
Spędzili miłe przedpołudnie. Gdy dwójka detektywów wraz z Panią patolog wyszli, zabrano Castle’a na kolejne badania, na które nalegała Beckett. Po powrocie do sali pisarz ponownie miał gości: Alexis i Marthę, przez co partnerzy znów nie mieli czasu dla siebie i na omówienie wszystkiego, co zdarzyło się w ciągu ostatnich godzin. Dopiero późnym wieczorem, gdy panie wyszły zaczęli rozmowę.
- Nie jesteś zmęczony? - zapytała stojąca przy drzwiach Kate.
- Nie - odpowiedział i wskazał prawą ręką miejsce obok siebie, ponieważ lewą miał unieruchomioną.
Detektyw usiadła obok niego.
- Kate, ja wiem - odezwał się pierwszy.
- O czym wiesz?
- O tym, że pamiętasz moje wyznanie na pogrzebie Montgomerego.
- Ja…
- Nic nie mów. Rozumiem, bo cię kocham. Wiem, że potrzebowałaś czasu, aby się z tym oswoić i wszystko przemyśleć. Jeśli nawet teraz go potrzebujesz, jeśli jeszcze nie jesteś gotowa, ja mogę poczekać. Nie chce byś przyśpieszała tą decyzje tylko dlatego, że zostałem…
- Kocham Cię - wypaliła Kate jak z armaty.
-… postrzelony - dokończył cicho.
Beckett przysunęła się do niego, po czym zaczęli się całować. Nagle ktoś wszedł do sali. Po jego minie widać było, że widok całującej się pary bardzo go zdenerwował.