Una muerte para salvar otra vida [OP]

- Mamusiu, czy mogę pooglądać kreskówki – zapytała grzecznie Emily, kiedy podeszła do siedzącej przy stole kobiety.
- Oczywiście, kochanie. Skończę obiad, a gdy tata wróci zjemy razem, Dobrze?
- Dobrze, a czy potem mogę dostać coś słodkiego – teraz spojrzała na Kate takim samym słodkim wzrokiem, jak zwykł robić to jej tata, gdy czegoś bardzo chciał.
- Jeśli ładnie zjesz, to tak – odpowiedziała jej Kate z uśmiechem i zdziwieniem tym, jak podobna jest do Rick’a
- A kiedy tatuś wróci?
- Dzwonił niedawno i mówił, że już jest w drodze.
Mała Em poszła oglądać kreskówki, lecz po kilkunastu minutach wróciła.
- Nie oglądasz bajek – spytała córeczkę Kate.
- Znudziły mi się – odpowiedziała.
- To wiesz co? Ja mam pomysł – w tej chwili Kate podeszła do stojącej przy blacie kuchni dziewczynki, i przykucnęła obok niej. - Na biurku z gabinecie są kartki, wiesz gdzie, prawda – dziewczynka pokiwała twierdząco głową. - Weź sobie kilka i narysuj ładny rysunek. Gdy tata wróci to mu go dasz. Na pewno się ucieszy.
Dziewczynka z uśmiechem na ustach pobiegła do gabinetu, wzięła kartki i flamastry, po czym rozłożyła wszystko na stoliku w salonie. Jak na czterolatkę była bardzo uzdolniona i mądra, wszyscy ją kochali, nawet świetnie dogadywała się ze starszą siostrą - Alexis, choć między nimi była spora różnica wieku.
Czas mijał lecz Rick’a dalej nie było w domu. Nagle zadzwonił telefon, Kate z myślą, że to jej mąż odebrała.
- Cześć, kochanie. Kiedy będziesz - zapytała cała w skowronkach.
- Kate, to ja Lanie, nie Rick – powiedziała bardzo smutna.
- Och, przepraszam. Myślałam, że to On, miał być już dawno w domu, ale się spóźnia. A czy coś się stało, dziwnie brzmisz. Może chcesz przełożyć nasz babski wieczór?
- Nie, w ogóle nie o to chodzi.
- Och, a… - nie było dane jej skończyć, ponieważ Pani patolog jej przerwała.
- Kate, poczekaj, daj mi coś powiedzieć… Boże tylko jak...jak mam ci powiedzieć coś takiego – w jej głosie słychać było zmartwienie. – Usiądź dobrze?
Beckett posłusznie usiadła przy stole, podobnie jak wcześniej, gdy rozmawiała z Emily.
- Dobrze, siedzę. Teraz powiedz mi, co się stało, bo zaczynam się martwić.
- Dzwonił Esposito. Ktoś go powiadomił, że był wypadek… Prawdopodobnie nikt nie żyje… Kate tam był Rick, jego samochód jest zmasakrowany.
- Lanie, głupi żart, wogóle nie śmieszny - powiedziała nie dowierzając w to, co mówi jej przyjaciółka.
- Kochanie, to nie jest żart, to prawda. Tak mi przykro… Przyjadę do ciebie, zajmę się małą, a ty pojedziesz… - mówiła, jednak Beckett nie chcąc jej słuchać rozłączyła się, oparła łokcie o stół i schowała twarz w dłoniach. W tym samym momencie podeszła do niej mała kopia pisarza.
- Mamusiu, zobacz skończyłam, za ile będzie tatuś – zapytała.
Gdy kobieta nie reagowała zapytała jeszcze raz – Mamusiu?
Kate spojrzała na dziewczynkę, która w rączce trzymała rysunek, na którym niezdarnie narysowane były dwie postacie, a między nimi dużo mniejsza istotka.
Automatycznie przypomniały jej się ich niedzielne spacery. Podeszła do Emili i przytuliła ją mocno. Dziewczynka była nieco zdezorientowana.
- Kiedy wróci tatuś – zapytała po raz kolejny.
Kate nie odpowiadając jej „puściła” ją i wzięła telefon. Zdała sobie sprawę, że musi coś zrobić, dowiedzieć się czegoś. Nie usłyszała nawet dzwonka do drzwi. Em pobiegła otworzyć. Nie zauważyła nawet, kiedy znalazła się wysoko nad ziemią w objęciach Rick’a.
- Księżniczko, ile razy Ci mówiliśmy z mamą, że nie wolno Ci otwierać samej drzwi? Hmm? – powiedziała z szerokim uśmiechem.
- Wiem, przepraszam, ale mamusia dziwnie się zachowuje, dzwoni gdzieś, płacze. I nawet dzwonka nie usłyszała – tłumaczyła tacie.
- Dobrze. To wiesz co? Ja teraz pójdę z nią porozmawiać, a potem zjemy obiad – dziewczynka pokiwała główką i pobiegła do swojego pokoju. Rick odprowadził małą wzrokiem i poszedł porozmawiać z żoną.
- Kochanie – zapytał.
Kate odwróciła się, gdy go zobaczyła szybko osunęła się na ziemię. Castle podbiegł do niej, wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni. Ułożył ją wygodnie. Kate po jakimś czasie obudziła się. Rick cały czas siedział przy niej.
- Nic Ci nie jest? Bo wiesz, czasy gdy dziewczyny mdlały na mój widok, to myślałem, że już minęły – żartował.
Beckett nic nie mówiąc wtuliła się w niego.
- Kochanie, wszystko w porządku? Em mówiła, że płakałaś?
- Myślałam, że nie żyjesz. Lanie dzwoniła. Mówiła, że był wypadek i twój samochód – tłumaczyła nieskładnie.
- O Boże. Pożyczyłem samochód Jameson’owi. Nie wiesz, czy nic mu nie jest?
- Nie mam pojęcia. Lanie mówiła, że wszyscy nie żyją. Tak się o ciebie bałam – wybuchła płaczem.
- Ciii, nie płacz. Nic mi ni jest – odsunął ją od siebie, by spojrzeć jej w oczy, po czym delikatnie pocałował.
- Kocham cię – powiedziała Kate.
- Ja ciebie mocniej – odpowiedział jej mąż, po czym znów złączyli się w pocałunku. Do pokoju wbiegła mała Emili.
- To dla ciebie, tatusiu – powiedziała podając mu kartkę i przytulając się do obojga rodziców. Rick obejrzał podarunek i uśmiechną się czule.
- Dziękuję, skarbie. Jest piękny - rzekł z uśmiechem, i mocniej objął swoje dwie ukochane kobiety.